Μέλη και φίλοι της Νέας Αριστεράς φορώντας μάσκες στο πρόσωπο και μαύρα ρούχα πραγματοποίησαν δράση για τις γυναικοκτονίες στη Νέα Ιωνία το Σάββατο 27 Ιανουαρίου. Ξεκίνησαν από τον σταθμό ΗΣΑΠ απλώνοντας πανό με τα ονόματα των δολοφονημένων γυναικών και στη συνέχεια πραγματοποίησαν πορεία στους δρόμους της πόλης.

«Να ακούσουμε την κραυγή των γυναικών. Πες το με το όνομα του: Γυναικοκτονία», ανέγραφε το κεντρικό πανό.

Το κείμενο που διένειμαν στους πολίτες ανέφερε: «Ήταν η Γεωργία, η Καρολάιν, η Μαρία, η Γαρυφαλλιά… Ήταν 19 χρονών, 25, 40, 75. Ήταν η γυναίκα που βλέπαμε στο δρόμο, στη γειτονιά μας, η φίλη μας. Ήταν οι γυναίκες, που την κραυγή τους δεν άκουγε η Πολιτεία, δεν την ακούγαμε κι εμείς. Κι όμως υπήρχαν όλα τα… σημάδια της κακοποίησης, της λεκτικής, ψυχολογικής και σωματικής βίας.

Κάθε χρόνο ο αριθμός των γυναικοκτονιών σε όλο τον κόσμο, ασφαλώς και στη χώρα μας, είναι εφιαλτικός. Δεκάδες χιλιάδες γυναίκες δολοφονούνται γιατί είναι γυναίκες. Γιατί κάποιοι, ποτισμένοι από το δηλητήριο του σεξισμού και της πατριαρχίας, θεώρησαν ότι ήταν ιδιοκτησία τους, που μπορούν να ορίσουν ακόμα και την ίδια τη ζωή τους.

Οι γυναικοκτονίες, όμως, είναι η ακραία κατάληξη ενός διαρκούς και διευρυμένου εφιάλτη. Πίσω από την κλειστή πόρτα ενός τυχαίου σπιτιού (μπορεί να είναι το διπλανό μας), βρίσκεται μια γυναίκα, όμηρος στα χέρια του «άντρα αφέντη», του κακοποιητή. Η έμφυλη βία είναι εδώ και αγγίζει όλες τις ηλικίες, δυστυχώς και τις νεότερες.

Αλλά είναι ο καιρός να πούμε πολλά για τις αιτίες και το υπόβαθρο της βίας κατά των γυναικών. Να μιλήσουμε για τα στερεότυπα που κατασκευάζουν συνειδήσεις, νοοτροπίες, επομένως και συμπεριφορές. 

Να πούμε, επίσης, για την κρατική αμέλεια, για τις καταγγελίες των γυναικών, που μπαίνουν στο συρτάρι, για τις ελάχιστες συμβουλευτικές δομές, για τα ελάχιστα κέντρα προστασίας κακοποιημένων γυναικών. Να μιλήσουμε για το σχολείο, για τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, για τις ανισότητες στην εργασία, για το σπίτι, για τον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας.

Κυρίως, όμως, είναι η ώρα να μιλήσουμε για τις σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους. Να επαναφέρουμε δυναμικά την αξία της αλληλεγγύης, της έγνοιας για τη διπλανή και το διπλανό μας, την αγάπη και τη συντροφικότητα μακριά από λογικές σεξισμού και βίας.

Είμαστε σίγουρες και σίγουροι ότι υπάρχει άλλος δρόμος και αυτόν θέλουμε να ανιχνεύσουμε. Όχι παθητικά, όχι από την ασφάλεια της πολυθρόνας μας, όχι κουνώντας το κεφάλι μας κάθε φορά που ακούμε μια ακόμα γυναικοκτονία από την τηλεόραση. Αλλά στο δρόμο, στο αμφιθέατρο, στη γειτονιά, στους χώρους δουλειάς, στο καφενείο. Όπου υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι θέλουν να ζήσουν αλλιώς, όλες μαζί, όλοι μαζί….»