Του Κώστα Ήσυχου*
Η επίσκεψη Ζελένσκι στην Αθήνα και στη συνέχεια στο Παρίσι και στην Μαδρίτη, έχει ουσιαστικά μία σκοπιμότητα, μία στρατηγική και μία επιδίωξη, να αναζητήσει πηγές πολεμικού υλικού, που θα ενισχύσουν την ήδη κλονισμένη ουκρανική στρατιωτική μηχανή του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, με την προμήθεια αντιαεροπορικών αντιαρματικών όπλων και ό,τι άλλο χρειάζεται αυτή την περίοδο, προκειμένου να σταματήσει έναν χαμένο πόλεμο, ο οποίος από την αρχή του, το 2014, επιδίωξε και επιδιώκει την απόλυτη στρατιωτική περικύκλωση της Ρωσίας από τον ευρωατλαντισμό.
Να επιταχυνθεί ο ” κάθετος διάδρομος” προμήθειας LNG από την Αλεξανδρούπολη την Ουκρανία και την υπόλοιπη ανατολική Ευρώπη και τις Βαλτικές χώρες .
Η πολεμική στρατηγική της ουκρανικής νατοϊκής ακροδεξιάς δεν περιορίστηκε μόνο στην έναρξη και συνέχιση ενός αιματηρού πολέμου στην καρδιά της Ευρώπης, αλλά επιδίωξε και μία νεοναζιστική και ακροδεξιά αντίληψη περί καθαρής ουκρανικής φυλής, χωρίς γλωσσικές, θρησκευτικές, εθνικές μειονότητες άλλων χωρών και πολιτισμών. Μεταξύ αυτών, και την πολύ σημαντική ρωσσόφωνη και ρωσική μειονότητα, η οποία διαχρονικά υπάρχει σε αυτή τη χώρα.
Η πολυπληθής ελληνική μειονότητα της Ουκρανίας υπήρξε και αυτή θύμα των ακροδεξιών πολιτικών των μετασοβιετικών κυβερνήσεων της Ουκρανίας, ιδιαίτερα αυτών που βρέθηκαν προσκολλημένες στη νατοϊκή στρατηγική.
Όπως μαθαίνουμε και από τα λίγα, αλλά αποκαλυπτικά λεγόμενα μέχρι στιγμής της νέας πρέσβειρας των ΗΠΑ στην Ελλάδα, επιδιώκεται και η ενεργειακή ασφυξία, στην εμπορική της μορφή, της Ρωσίας προς τη Δύση.
Δηλαδή, να σταματήσει η όποια ενεργειακή συνεργασία υπάρχει με την Ευρωπαϊκή Ένωση από πλευράς Ρωσίας και πρωτύτερα από πλευράς Σοβιετικής Ένωσης, που διαρκεί εδώ και 80 χρόνια περίπου.
Η στρατηγική του Τραμπισμού είναι να επεκτείνει την ακριβή ενέργεια και την προμήθεια υδρογονανθράκων των ΗΠΑ στην Ευρώπη και σε άλλες χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, αντικαθιστώντας το κατά πολύ φτηνότερο Ρωσικό, Ιρανικό, Βενεζουελάνικο πετρέλαιο.
Δεν είναι η πρώτη φορά, που ο πρωθυπουργός της χώρας Κυριάκος Μητσοτάκης και η κυβέρνηση της νέας Δημοκρατίας εντείνουν και συνεχίζουν την στενή συμμαχική σχέση προς όφελος δήθεν της χώρας μας, η οποία ουσιαστικά ζημιώνει το κύρος της Ελλάδας στο διεθνή χώρο, έχοντας δώσει στο παρελθόν συγχαρητήρια στο “κουτσό άλογο” της Δύσης, τον Γκουαϊδό, τον αυτοανακηρυσσόμενο Πρόεδρο της Βενεζουέλας, που πριν από λίγα χρόνια εναγκαλίστηκε με τον κύριο Μητσοτάκη και πήρε τις ευχές της ελληνικής κυβέρνησης για να αναλάβει τα ηνία της χώρας στην Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας, ως επίδοξος πραξικοπηματίας.
Συνεχίζεται αυτή η τραγωδία στην εξωτερική πολιτική της χώρας μας, και με τα συγχαρητήρια που επίσης έδωσε η σημερινή κυβέρνηση στην πρόσφατη βραβευμένη με το Νόμπελ Ειρήνης Βενεζουελάνα κυρία Ματσάδο, η οποία συνεχίζει την στρατηγική του Γουαϊδό, υπηρετώντας την επεμβατική ιμπεριαλιστική πολιτική στην πολύπαθη Βενεζουέλα.
Τι να πει κανείς για την πιο στενή σύμμαχο της χώρας, το Ισραήλ του Νετανιάχου, υπεύθυνου για γενοκτονία, εθνοκάθαρση, ρατσισμό, πολιτικές απαρτχάιντ, αποικιοποίηση της γης της Παλαιστίνης, που κατατάσσει το σημερινό Ισραήλ και την κυβέρνησή του στις πιο μαύρες σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας.
Το μόνο που μένει για την σημερινή κυβέρνηση, είναι να αναπτύξει κι αυτή στενές σχέσεις με τον κύριο Μιλέι, ο οποίος έχει αναδειχθεί ως ο πιο καθαρόαιμος Τραμπιστής φιλοσιωνιστής ακροδεξιός ηγέτης, που ο Τραμπ τον θεωρεί πολιτικό του παιδί. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο, αν και δεν μπορούμε να προδιαγράψουμε πόσο χαμηλά ακόμα θα πέσει η κυβέρνηση της νέας Δημοκρατίας στην διεθνή σκηνή.
Νατοϊκή, φιλοσιωνιστική, ευρωατλαντική, που θεωρεί και εκτιμά, ότι με αυτή τη στάση θα έχει πάντα την στήριξη της Ουάσινγκτον. Η ιστορία μας διδάσκει ότι η Ουάσινγκτον πάντα επιδιώκει να έχει στην εγχώρια πολιτική σκηνή πολλούς παίκτες που ελέγχει, από όλο το πολιτικό φάσμα, και σε μεγάλο βαθμό το έχει πετύχει κι αυτό, αφού η συστηματική αντιπολίτευση δεν συνηθίζει να αρθρώνει αντιαμερικάνικη, αντιιμπεριαλιστική πολιτική ούτε στην θεωρία, ούτε στην πράξη.
Ούτε επιδιώκει η χώρα μας να ακολουθεί πραγματική πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, σε έναν κόσμο που θα προωθεί τον πυρηνικό αφοπλισμό, την μείωση των εξοπλισμών, την μείωση και την εξάλειψη των περιφερειακών πολέμων, που συνεχώς πολλαπλασιάζονται και εντείνονται.
Η σημερινή Ελλάδα θυμίζει πολύ έντονα την Κούβα του 1957 του δικτάτορα Φουλχένσιο Μπατίστα, με την μαφιόζικη παρουσία στον καζίνο- καπιταλισμό του τότε προτεκτοράτου της Κούβας από τις ΗΠΑ.
Η πρόσφατη άφιξη στην Αθήνα της νέας πρέσβειρας των ΗΠΑ Κίμπερλι Γκίλφοΐλ θυμίζει το πώς αντιμετώπισε στο παρελθόν, αλλά και σήμερα, η Ουάσινγκτον χώρες προτεκτοράτα, τα οποία επιθυμούν να γίνουν στρατιωτικά, ενεργειακά, πολιτικά προπύργια του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ.
Η χώρα μας, για να επιβιώσει, έχει ουσιαστική ανάγκη να αναπτύξει πολιτικές από τα κάτω, με πρωταγωνιστή τον λαό, για να δημιουργήσει αντίδοτα σε μία ιμπεριαλιστική κυριαρχία, που προδιαγράφει τεράστιους κινδύνους για το λαό μας και για όλους τους λαούς της περιοχής.
Η πολυδιαφημισμένη υπόσχεση της Κ. Γκίλφοΐλ, πρέσβειρας των ΗΠΑ στην Ελλάδα, και της ελληνικής κυβέρνησης, με τη σιωπηλή ανοχή, αν όχι και υποστήριξη πολλών άλλων συστημικών κομμάτων, ότι η Ελλάδα μετατρέπεται σε σημαντικότατο ενεργειακό κόμβο (ουσιαστικά μετατρέπεται σε πρατήριο των αμερικανικών και ισραηλινών ενεργειακών και στρατιωτικών συμφερόντων στην περιοχή) είναι απατηλή, γιατί όχι μόνο δεν μετατρέπεται η Ελλάδα σε ενεργειακό κόμβο, αλλά ουσιαστικά μας θυμίζει την πολύ επίκαιρη λαϊκή ρήση: “ο κόμπος έφτασε στο χτένι”!
*μέλος Π.Γ. ΛΑΕ-ΑΑ Πρώην Αναπληρωτής Υπουργός Εθνικής Άμυνας
Το άρθρο δημοσiεύθηκε στο militaire.gr
