Για την υπόθεση του Ολυμπιακού κολυμβητηρίου του Εθνικού Γυμναστικού Συλλόγου το οποίο βρίσκεται πάνω στην κοίτη του Ιλισσού ποταμού και την ευκαιρία για τη διάνοιξη του ποταμού γράφει σε ανάρτησή του ο καθηγητής του ΕΜΠ διευθυντής του Εργαστηρίου Αστικού Περιβάλλοντος Νίκος Μπελαβίλας
Το Ολυμπιακό Κολυμβητήριο ανεγέρθηκε κάποτε πάνω στον Ιλισσό.
Ήταν μια εποχή κατά την οποία τα ποτάμια θεωρούνταν άχρηστοι οχετοί που έπρεπε να καλυφθούν — ιδανικοί χώροι για την ανάπτυξη δρόμων και αστικών υποδομών.
Οι καιροί όμως άλλαξαν. Η Μεσόγειος κυριολεκτικά φλέγεται και εμείς, περισσότερο από ποτέ, συνειδητοποιούμε πόσο απαραίτητα είναι τα ποτάμια, τα ρέματα και κάθε σπιθαμή πρασίνου μέσα στις πόλεις.
..
Το 2018 είχαμε τολμήσει να προτείνουμε τη διάνοιξη της αρχαίας κοίτης του Ιλισσού, από το Καλλιμάρμαρο έως το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Η πρόταση είχε τότε προκαλέσει ενθουσιώδεις αντιδράσεις, μέχρι που η αλλαγή κυβέρνησης το επόμενο έτος ανέκοψε αυτόν τον οραματικό σχεδιασμό.
Αφορμή, μεταξύ άλλων, στάθηκε και η ανάγκη επισκευών στην πλάκα που καλύπτει το ποτάμι.
..
Σήμερα προκύπτει μια νέα, παρεμφερής ανάγκη: η επισκευή του κολυμβητηρίου, με κόστος αρκετών εκατομμυρίων ευρώ. Το έργο ανακοινώθηκε από τον Δήμο Αθηναίων.
..
Δεν αμφισβητώ τις αγαθές προθέσεις του Δημάρχου Αθηναίων. Ωστόσο, η απόδοση στην πόλη ενάμιση χιλιομέτρου του θαμμένου Ιλισσού —μια πράσινη-γαλάζια διαδρομή στην καρδιά της Αθήνας— αποτελεί ένα έργο σαφώς πιο χρήσιμο και πιο οικονομικό, από την ανακαίνιση ενός κολυμβητηρίου.
..
Ας το ξανασκεφτούμε
