Το υπογράφουν αντένταχτοι αριστεροί που ζητούν την εκλογική ενίσχυση της συμμαχίας στις επικείμενες εκλογές
Ομάδα ανένταχτων αριστερών υπογράφει κείμενο στήριξης της εκλογικής συμμαχίας “ΜέΡΑ 25 – Συμμαχία για τη Ρήξη“ στις επικείμενες βουλευτικές εκλογές.
Αναλυτικά, το κείμενο έχει ως εξής:
Όπως στη σκέψη και στο συναίσθημα όλων, η περίοδος ως τις 21 Μαΐου χωρίζεται και για εμάς σε δυο φάσεις: εκείνη πριν, και αυτήν μετά, τους γεμάτους δρόμους για τα Τέμπη – εκείνη πριν, και αυτήν μετά, τους σπουδαίους ταξικούς αγώνες στη Γαλλία. Το κίνημα των Τεμπών βγάζει δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους από το αίσθημα της ανημπόριας, εξουδετερώνει τη μιντιακή κυριαρχία της Δεξιάς, ξανακάνει πολιτικό ζήτημα τη ζωή, απέναντι στα μνημόνια και τις ιδιωτικοποιήσεις, που αποδεδειγμένα την καταστρέφουν. Η σύγκρουση της γαλλικής εργατικής τάξης με τον αυταρχικό νεοφιλελευθερισμό του Μακρόν τρομάζει τον κόσμο της ιδιοκτησίας και του θεάματος, κάνοντας μερίδα των γαλλικών Μέσων να αναρωτιέται –έστω προπαγανδιστικά– μήπως είμαστε μπροστά στην «επιστροφή του κομμουνισμού». Κάνει δε προφανές κάτι που ξέρουμε από την ελληνική πραγματικότητα: ακραίο Κέντρο και Ακροδεξιά, μολονότι συγκρούονται στις εκλογές, εκπροσωπούν στρατηγικές συμπληρωματικές στο πλαίσιο του αστισμού.
Χάρη σε όσα συμβαίνουν στους δρόμους είναι που δικαιούμαστε να αισιοδοξούμε: αυτή η άνοιξη μπορεί να μην είναι χαμένη – η πρώτη τετραετία του μητσοτακικού κανιβαλισμού είναι δυνατόν να είναι και η τελευταία του.
Ας θυμηθούμε: Στις εκλογές του 2019, εν μέσω νηνεμίας που τάραξαν μόνο οι εθνικιστικές κινητοποιήσεις, ο «λαός της Δεξιάς» –και πλειοψηφικά τα μεσαία στρώματα– ανέδειξε τη ΝΔ αυτοδύναμη, ψηφίζοντας για «ανάπτυξη, λιγότερους φόρους και ασφάλεια». Για τον δικό μας κόσμο, τον κόσμο της Αριστεράς, οι εκλογές εκείνες δεν είχαν υπόσχεση. Αντίθετα, σήμαναν το πέρασμα, από την αντεπίθεση και την ελπίδα της περιόδου 2006-2015, στην άμυνα, στη λογική του «μη χειρότερα» και την παραίτηση: το εύρος της αποχής, η δραστική αποδυνάμωση της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και η ανόρεχτη υπερψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ από σημαντικά τμήματα των εργαζομένων, ήταν έγκυροι δείκτες αυτής της καταθλιπτικής «νέας κανονικότητας».
Για την τότε επικράτηση της ΝΔ, και τη δημοσκοπική της υπεροχή (συνεχώς, από το 2016 μέχρι σήμερα…), δεν έφταιγαν η Συμφωνία των Πρεσπών, την οποία υποστηρίξαμε, ή τα ΜΜΕ, που υποστηρίζουν προκλητικά τη Δεξιά: ούτε η ΝΔ ενισχύθηκε τόσο στη Βόρεια Ελλάδα, ούτε τα ΜΜΕ υπήρξαν ποτέ φιλικά προς την Αριστερά. Αυτό που διέλυσε την κοινωνική συμμαχία του «Όχι», αυτό που καθηλώνει μέχρι σήμερα την κοινωνική πλειοψηφία, χαρίζοντας χρόνο στην πιο αντικοινωνική και αντιδημοκρατική κυβέρνηση μετά το 1974, ήταν η πιστή εφαρμογή του τρίτου Μνημονίου ως το 2019, και η μακάρια, έκτοτε, απορρόφηση του ΣΥΡΙΖΑ στο Κέντρο – στις «ανάγκες» της κρατικής διαχείρισης και της κοινοβουλευτικής γραφειοκρατίας, σε μια ελληνική κοινωνία όλο και πιο πολωμένη.
Παρά τις σπουδαίες στιγμές μιας τετραετίας στο δρόμο (απαγορευμένες διαδηλώσεις για το Πολυτεχνείο και τον Δεκέμβρη, φοιτητική Άνοιξη, κίνημα για να μην υπάρξει νεκρός απεργός πείνας, e-food, COSCO και ΜΑΛΑΜΑΤΙΝΑ, δάσκαλοι, καλλιτέχνες), η κυβέρνηση δεν κατέρρευσε: Παρά την εγκληματική διαχείριση της πανδημίας, την ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ και την προωθούμενη ιδιωτικοποίηση του νερού. Παρά την καθήλωση των μισθών και την ταξική βία της ακρίβειας. Παρά τη νεοσυντηρητική μετάλλαξη του σχολείου και το αγοραίο πανεπιστήμιο που διαμορφώνει η Κεραμέως. Παρά την κτηνώδη αστυνομική βία, το διαρκές έγκλημα των υποκλοπών και μια εφιαλτική αντιπροσφυγική πολιτική με φράχτες, επαναπροωθήσεις, κλειστά κέντρα, ποινικοποίηση της αλληλεγγύης. Παρά την προκλητική συγκάλυψη εγκλημάτων με δράστες ασύδοτους φίλους της εξουσίας. Δεν τους ρίξαμε στο δρόμο, όπως θα έπρεπε. Όμως μπορούμε –και τώρα επείγει–, να τους ρίξουμε στις εκλογές.
Για όλους αυτούς τους λόγους –και επειδή οι διεργασίες μιας τετραετίας στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά (ανασυνθετικές, μετωπικές και ad hoc εκλογικές), δεν διαμόρφωσαν μια ορατή ανταγωνιστική εναλλακτική, αντίστοιχη με όσα σπουδαία έγιναν στο δρόμο στο διάστημα 2019-2023 και η οποία, για εμάς ήταν δεδομένο πως έπρεπε να περιλαμβάνει το ΜΕΡΑ 25 –, θέλουμε να ενισχυθεί το «ΜΕΡΑ25 – Συμμαχία για τη Ρήξη». Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι:
- να ενισχυθεί η μόνη κοινοβουλευτική δύναμη που αναφέρεται στο «Όχι» του 2015 και, επιπλέον, μπαίνει στον κόπο της συγκεκριμένης πολιτικής για τις σημερινές ανάγκες: πολιτεύεται ενωτικά, διευρύνεται προς τα αριστερά, συγκρούεται με την εθνικιστική κοινοτοπία από τα ελληνοτουρκικά ως το προσφυγικό, αποφεύγει τις ασκήσεις γεωπολιτικής και την επιλογή του «λιγότερου κακού» ιμπεριαλιστή, επιδιώκει τη σύνδεση με τα κοινωνικά κινήματα, ενδιαφέρεται για τη ζωή μετά τον καπιταλισμό
- να εμποδιστεί η αυτοδυναμία της ΝΔ (που με πεντακομματική Βουλή θα είναι ευκολότερη)
- να αποτραπεί μια νέα Βουλή όπου τον τόνο θα δίνουν ΝΔ-Ελληνική Λύση, ή και άλλοι ακροδεξιοί σχηματισμοί, κατά το θλιβερό πρότυπο της Ιταλίας
- να υπάρχει αριστερό αντίβαρο στην διαρκή συντηρητικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ και στη σύμπλευση με το …αιώνιο ΠΑΣΟΚ.
Η υποστήριξή μας δεν αναιρεί την κριτική σε πλευρές της πολιτικής και της λειτουργίας του ΜΕΡΑ25 – στις πληθωριστικές, συχνά, αναφορές στους «μικρομεσαίους», στην επιλογή να εντοπίζει τον αντίπαλο στην «ολιγαρχία» και όχι στους καπιταλιστές –τους μικρούς και μεγάλους εκμεταλλευτές–, στην προτεραιότητα, κάποιες φορές, των θεσμικών έναντι των κινηματικών παρεμβάσεων.
Ξέρουμε, πιο γενικά, ότι οι εκλογές δεν αλλάζουν τον κόσμο από μόνες τους – ούτε είναι το πιο προνομιακό πεδίο για μια πραγματικά ριζοσπαστική πολιτική· αυτό, όμως, δεν δικαιολογεί ούτε την αποχή ούτε τις τελετουργικές καταγραφές, που δεν επιδρούν. Δεν πιστεύουμε στη λογική της ανάθεσης: η χειραφέτηση των εργαζόμενων, των γυναικών, των νέων, των ανέργων, είναι έργο δικό τους. Δεν θέλουμε, όμως, να επικρατήσει η μιζέρια της ιδιώτευσης, ο μηδενισμός του «όλοι ίδιοι είναι».
Οι εκλογές δεν αποτυπώνουν μόνο συσχετισμούς: υπό προϋποθέσεις, μπορεί να βοηθούν στην αλλαγή τους.
Οι υπογράφοντες
Κώστας Αναστασιάδης
Δημήτρης Γκιβίσης
Γιάννης Γρηγοριάδης
Πάνος Γρηγοριάδης
Δημήτρης Δημητριάδης
Γιώργος Ιωαννίδης
Θόδωρος Καραγιαννίδης
Πέτρος Κακούρος
Ταρσίτσα Καλλιμπάκα
Δημήτρης Κατσορίδας
Απόστολος Καψάλης
Αδαμαντία Κεραμιδά
Γιώργος Κοκκινίδης
Μάκης Κοκκινίδης
Δημήτρης Κομητόπουλος
Στάθης Κουβελάκης
Αλέκα Κρασοπούλου
Χρήστος Λάσκος
Σπύρος Μαστρογεωργόπουλος
Πέτρος Μπαστέας
Ελένη Μπέλα
Δημοσθένης Παπαδάτος -Αναγνωστόπουλος
Εύη Πάτκου
Νίκος Σαμανίδης
Διονύσης Φτεργιώτης
Κώστας Φώλιας
Ηλίας Χάιδας
Λόλα Χρυσούλη
