Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του καθηγητή Νίκου Κουραχάνη, με τίτλο «Η Βιομηχανία του Ανθρωπισμού. ΜΚΟ και Κοινωνική Πολιτική στην Ελλάδα», η Σχολή Πολιτικών Επιστημών διοργανώνει συζήτηση την Τρίτη 20 Μαΐου, στις 19:30, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο (αμφιθέατρο 102, Ισόγειο Γυάλινου Κτιρίου).
Ομιλητές:
- Χριστόφορος Σκαμνάκης, Αν. Καθηγητής, Τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής
- Δήμητρα-Δώρα Τελώνη, Αν. Καθηγήτρια, Τμήμα Κοινωνικής Εργασίας Πανεπιστήμιου Δυτικής Αττικής
- Απόστολος Καψάλης, Επίκουρος Καθηγητής, Τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής
- Κατερίνα Ροζάκου, Επίκουρη Καθηγήτρια, Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας
- Λευτέρης Παπαγιαννάκης, Διευθυντής του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες
Συντονίζει ο Δημήτρης Αγγελίδης, Δημοσιογράφος, Εφημερίδα των Συντακτών
Χαιρετισμός: Δέσποινα Παπαδοπούλου, Καθηγήτρια, Κοσμήτορας Πολιτικών Επιστημών
Θα ακολουθήσουν παρεμβάσεις από εκπροσώπους πολιτικών συλλογικοτήτων, κοινωνικών κινημάτων και ανθρωπιστικών οργανώσεων.
Λίγα λόγια για το βιβλίο «Η Βιομηχανία του Ανθρωπισμού»
Το βιβλίο επιλέγει να ασχοληθεί με ένα κρίσιμο και πολυσυζητημένο με λάθος όρους πολλές φορές-ζήτημα, αυτό του αναβαθμισμένου ρόλου των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων ως αποτέλεσμα της επικράτησης της νεοφιλελεύθερης κοινωνικής πολιτικής. Το βιβλίο υποστηρίζει πως η µεγέθυνση της υπόστασης των ΜΚΟ χρησιµοποιήθηκε για την εξυπηρέτηση δοµικών στοχεύσεών της, όπως η απορρόφηση των κοινωνικών κραδασµών, η µονοσήµαντη επικέντρωση στη διαχείριση της ακραίας φτώχειας αλλά και η νοµιµοποίηση των επιχειρούµενων κοινωνικών απορρυθµίσεων. Ο στενός εναγκαλισµός πολλών ΜΚΟ µε τις χρηµατοδοτήσεις κυβερνητικών θεσµών ή κοινωφελών ιδρυµάτων και χορηγών παρήγαγε φαινόµενα εξάρτησης και πολιτικής εργαλειοποίησής τους, σύμφωνα με τον συγγραφέα. Οι εξελίξεις αυτές σαφώς και επιφέρουν διαρθρωτικές αλλαγές στον ανθρωπιστικό τοµέα και το κοινωνικό κράτος.
Η αύξηση της επαγγελµατοποίησης και του τεχνοκρατισµού των ΜΚΟ, ο ενστερνισµός µιας ανταγωνιστικής οργανωσιακής κουλτούρας στα πρότυπα της αγοράς, η ανάλωση σε βραχυπρόθεσµα και επιδερµικά πρότζεκτ, η κυνική βιοπολιτική µεταχείριση των ωφελουµένων τους, η εθελοντική εργασία, οι ευέλικτες εργασιακές σχέσεις και η διαµόρφωση προτύπων ανθρωπιστικού καριερισµού είναι ορισµένες από τις συνέπειες της νεοφιλελεύθερης αναβάθµισής τους. Οι ΜΚΟ βιώνουν µια υπαρξιακή αντίφαση µε την εκτέλεση ανθρωπιστικών δράσεων οι οποίες ενίοτε διαβρώνουν την αξιοπρεπή διαβίωση.
Στην Ελλάδα, οι πολλαπλές κρίσεις και οι πολιτικές λιτότητας της τελευταίας δεκαπενταετίας ενίσχυσαν την παρουσία των ΜΚΟ ως υποκατάστατο στη βίαιη αποδιάρθρωση του συστήµατος κοινωνικής προστασίας. Η εντατικοποίηση της συστηµικής ενσωµάτωσής τους συµπορεύθηκε µε την αποξένωσή τους από τα κοινωνικά κινήµατα. Η πολιτική εργαλειοποίηση από τους χρηµατοδότες, η αποδοχή και νοµιµοποίηση των υπηρεσιών έκτακτης ανάγκης και ο εγκλωβισµός των ακραία φτωχών σε απάνθρωπες συνθήκες, όπως και οι κατακερµατισµένες εργασιακές σχέσεις του εργατικού δυναµικού τους, σηµατοδοτούν διάβρωση όχι µόνο των ανθρωπιστικών αρχών των ΜΚΟ αλλά και της φυσιογνωµίας της κοινωνικής πολιτικής συνολικά.
