Του Απόστολου Ντάλλα
Επιτέλους, η Ακρόπολη βρήκε τον ρόλο της.
Αφού επί δεκαετίες στέκει αμήχανη, φορτωμένη υπερβολικές προσδοκίες — κάτι ψιλά για δημοκρατία, ανθρώπινο μέτρο, παγκόσμια κληρονομιά — επιτέλους, αποκτά λειτουργικότητα: έγινε επιφάνεια προβολής για την Adidas.
Όχι πλέον ως μνημείο, αλλά ως “media asset”.
..
Η Ακρόπολη γίνεται προβολέας — ένα σκηνικό υψηλής αναγνωρισιμότητας, ιδανικό για εντυπωσιακά drone shots και διεθνή reach.
Η θεά Αθηνά μπορεί τώρα να φορέσει τα Ultraboost της και να ανέβει reel στο TikTok.
Η Nike της Νίκης θα δώσει τη θέση της σε εταιρικό slogan.
Η Ιστορία θα φωτιστεί από LED.
..
Δεν φταίει η εταιρεία. Φταίει η πειθήνια παραίτηση ενός κράτους που βαφτίζει την απεμπόληση ευκαιρία.
Που βαφτίζει την υποταγή στη λογική του “brand value” ως πολιτιστική στρατηγική.
Μα πόση παρακμή χρειάζεται για να αποδεχθείς πως το ιερότερο τοπόσημο της χώρας — το συμβολικό αποτύπωμα ενός ολόκληρου πολιτισμού — μπορεί να ενταχθεί στη γραμμή παραγωγής του μάρκετινγκ;
Η Ακρόπολη δεν είναι εμπορικό σήμα. Δεν είναι καν “χώρος”. Είναι σιωπή, είναι βάθος, είναι μνήμη. Και τώρα γίνεται — φόντο.
Μα ίσως έτσι είναι ο σύγχρονος κόσμος. Τα μνημεία δεν τα τιμάμε πια — τα εκμεταλλευόμαστε. Δεν τα σεβόμαστε — τα «αξιοποιούμε».
Η πολιτιστική πολιτική έγινε product placement.
Και το ερώτημα δεν είναι πια “τι σημαίνει η Ακρόπολη”, αλλά “πόσα impressions φέρνει στο Instagram”.
Αναμένουμε και τα υπόλοιπα:Ο Λευκός Πύργος σε χρωματική παλέτα Coca-Cola.Οι Δελφοί powered by Google — για την “αναζήτηση νοήματος”.
Οι Μυκήνες, σε συνεργασία με το Netflix — “coming soon”.Ίσως έτσι, ο πολιτισμός θα ξαναμπεί στη ζωή μας. Ή μάλλον: στη ροή μας.
