Και την ανεπάρκεια της “κυβερνώσας” Αριστεράς – Άρθρο παρέμβαση του δημοσιογράφου Χάρη Κουγιουμτζόπουλου
Άκουσα εχθές τις παντελώς ηλίθιες αναλύσεις πολιτικών και δημοσιογράφων για την άνοδο της ακροδεξιάς. «Τι διοικητικά μέτρα πήρατε, αν ήταν επαρκή» «σας την έφερε ο Κασιδιάρης» «εσείς καλέσατε σε συνεργασία τους φασίστες» «δεν ήταν σωστός ο πολιτικός λόγος» και άλλα τέτοια για συζήτηση παιδικής χαράς. Η ακροδεξιά ιστορικά ανεβαίνει όσο αυξάνονται οι κοινωνικές ανισότητες. Παγκοσμίως και διαχρονικά. Το έχω γράψει πολλές φορές: ο νεοφιλελευθερισμός οδηγεί στην άνοδο της ακροδεξιάς. Και επειδή ο νεοφιλελευθερισμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον λαϊκισμό για να έχει δημοκρατική νομιμοποίηση και να συρρικνώνει την Αριστερά που είναι η μεγάλη απειλή του, η ακροδεξιά ισχυροποιείται σε χαμηλά κοινωνικά στρώματα που μπαίνουν όλο και περισσότερο σε ψυχολογία πολιτικής απόγνωσης.
Τι διοικητικά μέτρα να πάρεις όταν απευθύνεσαι στον πνιγμένο που προσπαθεί να πιαστεί από τα μαλλιά; Μέσα σε 15 μέρες σου βγαίνει ένας εγκληματίας από την φυλακή, δίνει την γραμμή και πιάνει 4,64 και 12 έδρες στην Βουλή. Μέχρι και έδρα στο Επικρατείας σου παίρνει. Μέσα σε ένα μήνα σου εμφανίζεται ένα κόμμα από το πουθενά και από το μηδέν σου πάει στο 3,69% με 7 έδρες. Τί το ευκολότερο όταν σε μια κοινωνία έχει εγκατασταθεί ο λαϊκισμός και η απομάκρυνση του πολίτη από το κοινωνικό γίγνεσθαι (βασική επιδίωξη του νεοφιλελευθερισμού) να φταίνε οι μετανάστες που μας παίρνουν τις δουλειές, οι Τούρκοι που θα τους σκίσουμε αν τολμήσουν και μπουν, οι μουσουλμάνοι που μας νοθεύουν τον πολιτισμό μας και απειλούν την θρησκεία μας και οι χαμένες αξίες «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια»; Ο νεοφιλελευθερισμός είναι απόλυτα συνυφασμένος με τις κοινωνικές ανισότητες. Βασική του αρχή και αξία αλλά και προϋπόθεση ο λαός να ζει με επιδόματα για να τσιμπάει πολιτικά. Βασικό του εργαλείο ο πλήρης έλεγχος των ΜΜΕ για να καλλιεργείται ο λαϊκισμός και ο φόβος. Και εκεί ακριβώς εμφιλοχωρεί ο ακροδεξιός μύθος που οδηγεί σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς, μισαλλοδοξία, οπισθοδρόμηση, καλλιέργεια του φόβου και κυρίως πλήρη έλεγχο των διεκδικήσεων των εργαζομένων, αφού η σύγκρουση δεν αφορά πια τις σχέσεις με τα μέσα παραγωγής, αλλά τις θρησκευτικές και φυλετικές διαφορές ενώ ο κοινωνικός αυτοματισμός γίνεται βασικό πολιτικό κριτήριο της κοινής γνώμης και η βία αποδεκτή λύση.
Βασικό κοινό πολιτικό πεδίο της ακροδεξιάς και του νεοφιλελευθερισμού είναι η κατασκευή του φόβου και η επινόηση απειλών. Σ΄ αυτά βρίσκουν κοινό εύφορο έδαφος επιβίωσης.
