Άρθρο του στελέχους της Λαϊκής Ενότητας και πρώην βουλευτή και υπουργού Κοινωνικής Ασφάλισης στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ την περίοδο Ιανουάριος – Ιούλιος 2015
Και τι δεν κάνατε για να με θάψετε.
Όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος
Νίκος Χριστιανόπουλος
Στις 5/7/2015 ο ελληνικός λαός, αψηφώντας τους εκβιασμούς, τις απειλές και τα πραξικοπηματικά τελεσίγραφα των δανειστών (ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ) και την ακατάσχετη κινδυνολογία από τα μνημονιακά κόμματα και ΜΜΕ, με 62% στο δημοψήφισμα είπε ΟΧΙ στα μνημόνια της λιτότητας και στην ταπεινωτική εποπτεία, ανοίγοντας δρόμους ελπίδας.
Ήταν μια άνιση και σκληρή μάχη. Ο ελληνικός λαός είχε ν’ αντιμετωπίσει τους εκπρόσωπους του κατεστημένου και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών ελίτ (Μέρκελ, Σόιμπλε, Λαγκάρντ), που επιδίωκαν να συνεχίσουν τη φτωχοποίησή του. Τους ολιγάρχες της χώρας μας, που ήθελαν τη συνέχιση της εφαρμογής των μνημονίων λιτότητας και συρρίκνωσης δικαιωμάτων και εισοδημάτων του εργαζόμενου λαού, γιατί αυτοί ωφελούνταν από αυτά. Το μνημονιακό πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο, που δημιουργούσε, ζοφερό κλίμα τρόμου, παίζοντας με τον λαϊκό φόβο και αγωνία στις ουρές των ΑΤΜ των τραπεζών, που οι δανειστές τις έκλεισαν, σκόπιμα, εκβιάζοντας τον να ψηφίσει ΝΑΙ στο δημοψήφισμα.
Ο ελληνικός λαός δεν φοβήθηκε τις αθέμιτες μεθοδεύσεις των δανειστών και των υποστηρικτών τους στη χώρα μας και διεθνώς. Αντίθετα, αγανάκτησε τόσο πολύ από αυτές, που ψήφισε πλειοψηφικά ΟΧΙ. Ένα ΟΧΙ που άνοιγε την πόρτα για την εφαρμογή μιας ελπιδοφόρας εναλλακτικής πολιτικής εξόδου από την κρίση, εφόσον, βεβαίως, η ελληνική κυβέρνηση θα σεβόταν τη εκφρασμένη δημοκρατικά λαϊκή βούληση, αντλώντας δύναμη από αυτή, για να εφαρμόσει το πρόγραμμά της .
Η ακύρωση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος λίγο μετά τη διεξαγωγή του από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και την τότε κυβέρνηση και η μετατροπή του υπερήφανου ΟΧΙ του ελληνικού λαού και της νεολαίας σε ταπεινωτικό ΝΑΙ στο 3ο μνημόνιο, δεν είχε ιστορικό προηγούμενο στη χώρα μας, αλλά και διεθνώς. Ήταν, ουσιαστικά, ένα πολιτικό πραξικόπημα σε βάρος της κυρίαρχης και εκφρασμένης δημοκρατικά λαϊκής βούλησης και κάθε έννοιας δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας. Ήταν σαν να γεννήθηκε ένα τέρας της ιστορίας.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είχε την δημοκρατική, ηθική και πολιτική υποχρέωση να σεβαστεί μέχρι τέλους το «ΟΧΙ» του ελληνικού λαού. Εναλλακτικές προτάσεις στα μνημόνια διέθετε, όχι μόνο αυτή που προτεινόταν από την ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και άλλες.
Η μνημονιακή συνθηκολόγηση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν πολλαπλά καταστροφική σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε την πολιτική αξιοπιστία του, διασπάστηκε, μεταλλάχτηκε και ενσωματώθηκε πλήρως στη λογική του συστήματος. Στο λαό και – ιδιαίτερα – στη νεολαία επικράτησε κλίμα βαθειάς απογοήτευσης και κινηματικής πολιτικής αποστράτευσης. Η κοινωνία συντηρητικοποιήθηκε, η ΝΔ ανάκτησε την πολιτική ηγεμονία και επανήλθε στη διακυβέρνηση της χώρας τον Ιούλιο του 2019, κερδίζοντας τρεις εκλογικές αναμετρήσεις (ευρωεκλογές, αυτοδιοικητικές και βουλευτικές εκλογές).
Μέσα στα 7 χρόνια που πέρασαν από τότε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ για να δικαιολογήσει τη μνημονιακή συνθηκολόγησή της από το αρχικό επιχείρημά της «δεν είχαμε άλλη επιλογή», πέρασε εύκολα στο «πήγαμε με τη σωστή πλευρά της ιστορίας» και, μόλις, πριν λίγες ημέρες ακόμα ευκολότερα στο «με τα μνημόνια που υπογράψαμε και εφαρμόσαμε τηρήσαμε το ΟΧΙ», εξοργίζοντας ένα ολόκληρο κόσμο που είχε ψηφίσει ΟΧΙ στα μνημόνια.
Εξακολουθώ να πιστεύω ότι εκείνο το ΟΧΙ δεν ξεχάστηκε. Ο λαός του 62% το θυμάται ως μία πράξη υπεράσπισης της αξιοπρέπειάς του, της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας. Αποτελεί αγωνιστική παρακαταθήκη για το μέλλον, όταν νέες γενιές αγωνιστών θα προσπαθήσουν να τα καταφέρουν καλύτερα από τη δική μας γενιά, που βιώνει βαθιά απογοήτευση από τη διάψευση των προσδοκιών και των αγώνων της για ένα καλύτερο κόσμο.
Όσοι/ες σεβαστήκαμε το δημοψηφισματικό λαϊκό ΟΧΙ, παραιτούμενοι από κυβερνητικές, βουλευτικές και κομματικές θέσεις ευθύνης, μετά την έγκριση του 3ου μνημονίου, μπορεί τότε να νικηθήκαμε, αλλά δεν υποταχτήκαμε στο σύστημα και δεν εκχωρήσαμε το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς.
