Με την πρόσφατη δημοσίευση της Ρυθμιστικής Απόφασης για την κυνηγετική περίοδο 2025-2026 επανερχόμαστε σε μια σταθερή -και ανησυχητική- συνήθεια της πολιτικής: να αντιμετωπίζεται η φύση και η προστασία της ως ελαστικό μέγεθος. Ένα πράγμα, δηλαδή, που μπορούμε να το προσαρμόζουμε σε κάποιες «ανάγκες» και στο κέρδος.
Η θανάτωση της άγριας ζωής δε εξακολουθεί να θεωρείται και να προσεγγίζεται ως συστατικό στοιχείο της διαχείρισης της φύσης. Η λογική που διέπει τη ρύθμιση είναι ενδεικτική: «διαχειριζόμαστε πόσα ζώα και πουλιά», αντί να επαναπροσδιορίσουμε συνολικά τη σχέση μας μ’ αυτά.
Ο ανθρωποκεντρισμός -η αντίληψη δηλαδή ότι η φύση υπάρχει για εμάς, τα όντα με ανώτερη σκοπιμότητα- είναι εμφανής τόσο στην «επιστημονική» λογική του ορίου κάρπωσης, όσο και στον ίδιο τον τρόπο που χαράσσεται η πολιτική: κυνήγι έως αυτό το σημείο. Ρύθμιση, όχι απαγόρευση. Ακόμη και όταν θεσπίζονται μέτρα προστασίας, όπως σε ορισμένες περιοχές Natura, αυτόματα αυτό σημαίνει ότι η “προστασία” μπορεί ή και πρέπει να ανατραπεί, αν δεν συμφέρει την συγκεκριμένη ανθρώπινη δραστηριότητα.
Οι περιβαλλοντικές οργανώσεις εδώ και χρόνια εκφράζονται ενάντια σ’ αυτή τη σύγκρουση αξιών. Για παράδειγμα, η SaveWild έχει επισημάνει ότι το κυνήγι όχι μόνο διαταράσσει την άγρια πανίδα, αλλά εμποδίζει την ανάπτυξη βιώσιμων, ήπιων δραστηριοτήτων, όπως τον οικοτουρισμό, τις περιπατητικές διαδρομές και την οικολογική παιδεία και περιβαλλοντική συνείδηση.
Επιπλέον, φορείς όπως η Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία, έχουν καταδικάσει προηγούμενες ρυθμίσεις ως «πισωγύρισμα», που αγνοεί τεκμηριωμένες προτάσεις αναφορικά με την προστασία των υδρόβιων πτηνών. Αυτή τη φορά επισημαίνει ότι θεωρούνται θηρεύσιμα ακόμη και απειλούμενα είδη και ότι η Ρυθμιστική έχει μια παντελώς μη βιώσιμη προσέγγιση.
Η πραγματική όμως πρόκληση δεν είναι να περιορίσουμε μόνο τον αριθμό των πουλιών που επιτρέπεται στο κυνήγι. Η πραγματική πρόκληση είναι να αμφισβητήσουμε τον τρόπο που θεωρούμε ότι μπορούμε να διαχειριζόμαστε τη φύση. Η απάντηση δεν μπορεί να είναι «σκοτώνουμε υπό όρους», αλλά η επαναστατική αλλαγή στην κοσμοθεωρία μας.
Να αντικαταστήσουμε τον ανθρωποκεντρισμό με έναν οικοκεντρισμό, που θεωρεί όλα τα όντα ως συνυπάρχοντα και όχι ως πόρους. Να αντιμετωπίσουμε τη φύση όχι ως κεφάλαιο, αλλά ως κοινότητα ζωής με ενεργή αξία. Να δημιουργήσουμε πολιτικές που να απαγορεύουν την εκμετάλλευση σε κρίσιμες ζώνες, αντί να την ρυθμίζουν.
Στη Ρυθμιστική Απόφαση το αδιέξοδο ξεκινά από το σημείο: Η φύση καθορίζεται πάντα μέσα από τα όρια και τις επιθυμίες του ανθρώπου – όχι ως αυτοτελής αξία. Και όσο παραμένουμε σ’ αυτή τη θέση, οι προστατευτικοί νόμοι απλώς συντηρούν τη σύγκρουση, αντί να τη λύνουν.
