Με τίτλο “Το Πολυτεχνείο ως καθρέφτης μιας κοινωνίας που ακόμη διεκδικεί Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία”, ο Γιώργος Στιβαχτής, Αν. Γραμματέας Τομέα Εργασίας ΠΑΣΟΚ- Κίνημα Αλλαγής, γράφει με αφορμή την 52η επέτειο από την Εξέγερση του Πολυτεχνείου:
Πενήντα δύο χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η Ελλάδα στέκεται ξανά μπροστά στα ίδια μεγάλα ερωτήματα. Η φοιτητική νεολαία του 1973 δεν ζήτησε προνόμια, ζήτησε τα αυτονόητα. Η αξία αυτών των αιτημάτων αποδεικνύεται σήμερα πιο επίκαιρη από ποτέ, καθώς η κοινωνία βιώνει νέες μορφές αδικίας, νέες ανισότητες και νέες σκιές επάνω στη δημοκρατική λειτουργία της χώρας μας.
ΨΩΜΙ
Το “Ψωμί” του 1973 συμβόλιζε την αξιοπρέπεια, τη δυνατότητα του ανθρώπου να ζήσει χωρίς φόβο και ανέχεια. Σήμερα, το 2025, το “Ψωμί” παραμένει ζητούμενο σε μια χώρα όπου οι μισθοί δεν επαρκούν ούτε για τα βασικά.
Η πραγματικότητα των μισθών πείνας δεν είναι υπερβολή, είναι δυστυχώς μια καθημερινή εμπειρία χιλιάδων εργαζομένων, νέων επιστημόνων, ανθρώπων που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα σε μια χώρα με πληθωρισμό που μετατρέπει ακόμη και το σούπερ μάρκετ σε πολυτέλεια.
Η ακρίβεια στο καλάθι του καταναλωτή, η συμπίεση της αγοραστικής δύναμης και η αδυναμία ουσιαστικής κοινωνικής προστασίας φανερώνουν ότι το αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη όχι μόνο δεν ξεπεράστηκε, αλλά δυναμώνει.
ΠΑΙΔΕΙΑ
Η “Παιδεία” δεν είναι μόνο σχολεία και πανεπιστήμια, είναι η υπόσχεση για ισότητα πρόσβασης στη γνώση.
Όταν όμως ανοίγεται ο δρόμος για ιδιωτικά πανεπιστήμια που εξυπηρετούν συμφέροντα λίγων, “κολλητών” και ισχυρών, όταν η δημόσια παιδεία υποβαθμίζεται και η εκπαιδευτική ανισότητα μετατρέπεται σε ταξικό εμπόδιο, τότε το αίτημα της φοιτητικής γενιάς του 1973 επιστρέφει με εκκωφαντική επικαιρότητα.
Οι φοιτητές τότε ζήτησαν ελευθερία σκέψης, ουσιαστική εκπαίδευση και ίσες ευκαιρίες.
Οι φοιτητές σήμερα ζητούν να μη γίνει η γνώση και το πανεπιστήμιο προνόμιο για λίγους και “εκλεκτούς”.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Η “Ελευθερία” το 1973 ήταν η αντίσταση σε ένα καθεστώς που έπνιγε τη φωνή των πολιτών.
Η “Ελευθερία” το 2025 αφορά την αίσθηση δικαιοσύνης και λογοδοσίας.
Μπορεί να υπάρξει πραγματική ελευθερία όταν:
- άνθρωποι κρύβονται πίσω από βουλευτική ασυλία,
- όταν πολιτικά πρόσωπα περιβάλλονται από μια κουλτούρα ατιμωρησίας,
- και όταν αθώες ψυχές στα Τέμπη χάνονται εξαιτίας παραλείψεων και διαχρονικών ευθυνών, χωρίς να «ανοίγει ρουθούνι»;
Μια δημοκρατία δεν κρίνεται μόνο από τους θεσμούς της, αλλά από το αν αυτοί λειτουργούν με διαφάνεια, ισονομία και σεβασμό στους πολίτες.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν είναι μία σελίδα ιστορίας που απλώς τιμούμε. Είναι ο καθρέφτης στον οποίο κοιτάζουμε τη σημερινή μας κοινωνία.
Και όταν σε αυτόν τον καθρέφτη βλέπουμε:
- οικονομική ανασφάλεια,
- μια παιδεία υπό πίεση,
- μια δημοκρατία που παλεύει με τη σκιά της ατιμωρησίας, τότε το “Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία” δεν είναι παλιά συνθήματα, είναι ζωντανά αιτήματα.
Εμείς, σήμερα, έχουμε την υποχρέωση να κρατήσουμε το νόημα του Πολυτεχνείου ζωντανό. Όχι με λόγια, αλλά με την στάση μας.
Με διεκδίκηση.
Με επιμονή ώστε η Ελλάδα των επόμενων χρόνων να μην αναπαράγει τις ίδιες αδικίες, την ίδια αλαζονεία εξουσίας, την ίδια ανακύκλωση προβλημάτων.
Το Πολυτεχνείο ανήκει σε όλους μας, όχι για να το γιορτάσουμε αλλά για να συνεχίσουμε τον αγώνα από εκεί που τον άφησαν κάποιοι…
