Γράφει ο Δημήτρης Τσεκούρας
Ηχηρό μήνυμα αλληλεγγύης απέναντι στη συνεχιζόμενη βαρβαρότητα και τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη έστειλαν χτες (18/06) χιλιάδες που βρέθηκαν στη μεγάλη συναυλία στην Τεχνόπολη, με αρκετούς να μην καταφέρνουν να μπουν στον κατάμεστο χώρο της συναυλίας.
..
Δεκάδες παλαιστινιακές σημαίες, διαρκή συνθήματα και πλακάτ συνέθεσαν το σκηνικό για τη συναυλία του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου και του Πανελλήνιου Σωματείου Ελλήνων Τραγουδιστών, με σύνθημα «Η φωνή μας γίνεται κραυγή».
..
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η Χάρις Αλεξίου χάρισε μια ιδιαίτερα συγκινητική στιγμή απαγγέλλοντας ένα συγκλονιστικό ποίημα του Παλαιστίνιου ποιητή Ζακάρια Μοχάμεντ. «Λένε πως οι καλλιτέχνες έχουν πολύ δυνατή φωνή κι έτσι μπορούν να περάσουν τα μηνύματα. Όχι. Οι καλλιτέχνες παίρνουν τη δική σας φωνή και την κάνουν δυνατή», είπε και ξεκίνησε να διαβάζει το ποίημα, προσπαθώντας να αντέξει και η ίδια τη συγκίνηση.
..
Το ποίημα που απήγγειλε η Χάρις Αλεξίου
«Έκλαιγε, γι’ αυτό κι εγώ του κρατούσα το χέρι. Για να τον παρηγορήσω και να του σκουπίσω τα δάκρυα.
Του είπα καθώς με έπνιγε η λύπη: Σου υπόσχομαι ότι η δικαιοσύνη θα νικήσει στο τέλος και η ειρήνη σύντομα θα έρθει.
Του έλεγα ψέματα φυσικά. Ξέρω ότι η δικαιοσύνη δεν θα νικήσει και η ειρήνη δεν θα έρθει σύντομα. Αλλά έπρεπε να σταματήσω τα δάκρυά του.
Είχα αυτή την λανθασμένη ιδέα που λέει πως αν μπορούσαμε με κόλπα να σταματήσουμε το ποτάμι των δακρύων, όλα θα συνέχιζαν την πορεία τους με την λογική. Τα πράγματα θα γίνονταν αποδεκτά ως έχουν.
Η βία και η δικαιοσύνη θα βοσκούσαν μαζί στο χωράφι. Ο θεός και ο σατανάς θα ήταν αδέρφια και το θύμα θα ήταν ο έρωτας του θύτη.
Αλλά δεν υπάρχει τρόπος να σταματήσουν τα δάκρυα. Ξεχύνονται ολοένα σαν πλημμύρα να διαλύσουν την ψεύτικη τελετή της ειρήνης. Και γι’ αυτό, γι’ αυτή την πικρή εμμονή των δακρύων, ας θεωρήσουμε το μάτι ως το μόνο αληθινό, άγιο επί γης.
Δεν είναι δουλειά της ποίησης να σκουπίζει τα δάκρυα. Η ποίηση οφείλει να σκάβει μια τάφρο από όπου θα μπορούν να ξεχυλίζουν και να πνίγουν το σύμπαν.»
Ποιος ήταν ο ποιητής Ζακάρια Μοχάμεντ
Ο Ζακάρια Μοχάμεντ γεννήθηκε στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη το 1950 στο χωριό αλ-Ζαουίγια, έξω από τη Ναμπλούς. Σπούδασε Αραβική Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο της Βαγδάτης και στη συνέχεια εργάστηκε ως δημοσιογράφος στη Βηρυτό, στο Αμμάν, τη Δαμασκό και την Κύπρο, περνώντας 25 χρόνια στην εξορία. Επέστρεψε στη Ραμάλα το 1994, όπου και έζησε μέχρι τον θάνατό του στις 2 Αυγούστου του 2023.
..
Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Παλαιστίνιους ποιητές, με ιδιαίτερη συμβολή στη νεωτερική αραβική ποίηση και στη διατήρηση της παλαιστινιακής πολιτιστικής κληρονομιάς, με πλούσιο έργο. Μερικές από τις πιο γνωστές ποιητικές συλλογές τους είναι οι: “Kushtban”, “Sun Stroke”, “Stunning Stones”,“Thimble”.
..
«Η ποίηση του Ζακάρια είναι ένα από τα σπουδαιότερα παραδείγματα της σύγχρονης αραβικής ποίησης, όπου το κληρονομημένο πνεύμα του ηρωισμού και της αυτοεπιβεβαίωσης —τόσο διάχυτο στην παλαιότερη ποίηση και σε μεγάλο μέρος της ποίησης της προηγούμενης γενιάς Αράβων ποιητών— έχει εξαφανιστεί εντελώς. Εκεί, η γλώσσα εκσυγχρονίζεται, αντανακλώντας τον πραγματικό παλμό και τους ρυθμούς της σύγχρονης αραβικής ζωής», έγραψε για τον ποιητή η Σάλμα Χάντρα Τζαγιούσι, επιμελήτρια της Ανθολογίας Σύγχρονης Παλαιστινιακής Λογοτεχνίας, που εκδόθηκε από τις εκδόσεις του Πανεπιστημίου Κολούμπια στη Νέα Υόρκη (1992).
Με πληροφορίες από Poetryfoundation.org και comunicazionearezzo.com.
