Από την Τ.Ο. ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ Βριλησσίων εκδόθηκε η παρακάτω ανακοίνωση:
Η Παγκόσμια ημέρα εκπαιδευτικού έχει καθιερωθεί από την UNESCO και γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 5 Οκτωβρίου. Εκτός από την υπενθύμιση της συνεχούς και άοκνης προσφοράς του εκπαιδευτικού στην ευρύτερη κοινωνία, αποτελεί το έναυσμα για να αναλογιστούμε ποια η θέση του στη σημερινή εποχή του Υλισμού, της γενικότερης απαξίωσης, της χαμηλής εκτίμησης σε αξίες, του εγωκεντρισμού, αλλά και της ανασφάλειας.
Μέσα σε αυτό αρνητικό πλαίσιο, ο ρόλος του εκπαιδευτικού είναι πολλαπλός: δάσκαλος, παιδαγωγός, ψυχολόγος, σύμβουλος, διασκεδαστής, νοσοκόμος, φύλακας, γραμματέας, ενώ πλέον καθίσταται συντονιστής και μέντορας, «υπεύθυνος εκπαιδευτικών ομίλων»- πόσο ωραίες και πιστευτές ταμπέλες- ουσιαστικά αμισθί …
Καλείται, λοιπόν, καθημερινά να διδάσκει, αλλά συγχρόνως και να διεκπεραιώνει άπειρες γραφειοκρατικές αγγαρείες που τον αποσπούν από το κυρίως αντικείμενο αυτού του τόσο σημαντικού λειτουργήματος, της διδασκαλίας (ή όπως αλλιώς έχει γραφτεί: «της αποστολής, των αποστολών»).
Όπως γνωρίζουμε, ο εκπαιδευτικός στην Ελλάδα, αλλά και σε όλο τον κόσμο, έχει αφιερώσει και συνεχίζει να αφιερώνει πολλά χρόνια σε Πανεπιστημιακές, μεταπτυχιακές σπουδές, επιμορφώσεις, σεμινάρια, προκειμένου να θωρακίσει το κατοχυρωμένο μέσω των πολυετών σπουδών του, επιστημονικό του υπόβαθρο και να σταθεί με αξιοπρέπεια, με διάθεση προσφοράς αλλά και με θάρρος πολλές φορές, σε μια τάξη.
Αυτό κοστίζει σε χρόνο και χρήμα, που επωμίζεται ο ίδιος ο εκπαιδευτικός και η οικογένεια του, ενώ η παρουσία του κράτους στη διαδικασία αυτή είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη.
Και ποια είναι λοιπόν η ανταμοιβή του; ελάχιστα υλική, όχι εύκολη και ούτε αυτονόητη. Ένας διορισμός- προσωρινός ή μόνιμος- χωρίς καμία πρόνοια, κυρίως για στέγη, ειδικά σε τουριστικές και απομακρυσμένες περιοχές- με εκπαιδευτικούς κακοπληρωμένους, που καλούνται να λειτουργήσουν σε πολυδαίδαλες και απαιτητικές συνθήκες, με πολλά παιδιά σε μία τάξη, ανεπαρκείς πόρους, ασφυκτικά αναλυτικά προγράμματα και χρονοδιαγράμματα. Επιπλέον, αποτελεσματική διαχείριση του ελάχιστου χρόνου που έχουν στη διάθεσή τους οι μαθήτριες και οι μαθητές, για να αφομοιώσουν την άπειρη στην ουσία ύλη, που τους αγχώνει και γιγαντώνει τα τείχη αδιαφορίας και μίσους των παιδιών για το σχολείο, κάνοντας το έργο του εκπαιδευτικού δυσκολότερο και πιο κοπιαστικό. Και κάπου σ’ εκείνη τη δύσβατη διαδρομή, το χαρούμενο και αθώο βλέμμα των μαθητριών και μαθητών μας, το γεμάτο, γνώσεις, δεξιότητες αλλά και αξίες, είναι ένα δυνατό κίνητρο για τη συνέχεια.
Σαν άλλοι «Πυγμαλίωνες», οι εκπαιδευτικοί, επιλέγουμε να σμιλεύουμε τις μαθήτριες και τους μαθητές ως ανεξάρτητες, αυτόφωτες και δυναμικές προσωπικότητες, κερδίζοντας λίγη από την χαμένη εκτίμηση που δικαιούμαστε.
Εξάλλου, όπως έχει ειπωθεί, «κάθε καθηγητής και κάθε μαθητής είναι ένα ολόκληρο σύμπαν. Και είναι η σχέση τους και η αλληλεπίδραση που κάνει τη μάθηση ζωντανή, μετατρέποντας τη διδασκαλία σε μια πράξη άδολης αγάπης».
«Καλές υπομονές», λοιπόν, όπως ευχήθηκε ένας μαθητής στους δασκάλους του για αυτή την ημέρα, μέσα από την πλατφόρμα του Πανελληνίου Σχολικού Δικτύου.
Με αγάπη και εκτίμηση σε όλες και όλες και όλους τους συναδέλφους εκπαιδευτικούς.
