ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ ΕΣΒΗΣΕ
“Ένα αγοράκι δύο μηνών,
ο Μαχμούντ Φατούχ,
πέθανε από ασιτία στη Γάζα.”
Ειδήσεις, 25.02.2024
Σχεδόν δυο μήνες πέρασαν,
που ένα κλάμα έσκισε τον πρωινό αέρα,
κάπου εκεί στη Γάζα
λίγο πιο κάτω από τη Βηθλεέμ
κι’ ένας χαιρετισμός ακούστηκε:
Σαμπάχ αλ νούρ!
Να ‘μαι κι’ εγώ!
Επιτρέψτε μου να συστηθώ:
Μαχμούντ Φατούχ!
Τι λες ρε φίλε! Αλήθεια!
Ποιος σου ‘πε πως μπορείς εσύ
εδώ να γεννηθείς;
Ααρών σε λεν’ ή Μωυσή;
Ή έχεις θείο στο Νιουγιόρκ
και ξάδερφο μεσ’ τη Μπρουσέλ;
Ούτε θειό, μα ούτε ξάδερφο δεν έχω
κι ούτε με λένε Ααρών.
Μα του παππού μου δες το χνάρι
βαθιά στις λάσπες της Τζαμπάλια
και της γιαγιάς μου της Χαμπίμπα, για δες,
ο τάφος έβγαλε χορτάρι.
Άκου Μαχμούντ
και όλοι σας ακούστε:
το μάννα που ‘ριξ’ ο θεός
δεν φτάνει και για σένα,
μα ούτε για τη μάνα σου και όλο σου το σόι.
Είναι για μας, τους εκλεκτούς,
– έτσι μας είπε κι όλοι αυτό το ξέρουν –
στον κόσμο, όπου κι αν βρεθούμε,
πράγμα που επανέλαβε και ο αιδεσιμότατος,
ο γερο-Μάλθους,
που σήμερα πολλοί τον αντιγράφουν.
Γι’ αυτό λοιπόν, Μαχμούντ,
κρατήσου μακρυά
από το μάννα τ’ ουρανού
κι από της γης τα πλούτη!
Δεν πρόλαβε να σβήσει απ’ τ’ αυτιά μας
εκείνο το κλαψούρισμα
και το χαρούμενο – Σαμπάχ αλ νούρ,
σταμάτησε η καρδούλα του
κι έσβησε η ψυχή του,
άσιτος έμειν’ ο Μαχμούντ
κι από τη γη εχάθη.
Μονάχη κι άψυχη η καψερή του μάνα,
το γιόκα της θρηνεί
και του Μαχμούντ τη προσμονή
κλαίγοντας τραγουδά:
Που είσαι αγγελούδι μου
τόσους καιρούς χαμένο
και κλαίει το τραγούδι μου
για σε που ‘ναι γραμμένο;
Παντού σε ψάχνω, ολούθε,
χάνεται η λαλιά μου,
κοιτάω, δεν βλέπω, πούθε
θαρθείς στην αγκαλιά μου.
Όσες ζωές και να περάσουν
ψυχή μου, θα προσμένω
τα μάτια μου να σ’ αγκαλιάσουν,
φως μου μαρτυρημένο.
