του Άρη Τόλιου, υποψήφιου ΜέΡΑ25-Συμμαχία για τη Ρήξη, Β1 Τομέας (Βόρεια Αθήνα)
Το 2019, η Δεξιά στην Ελλάδα επέστρεψε στην κυβέρνηση. Στην πραγματικότητα, τις τελευταίες δεκαετίες η δεξιά πολιτική δεν απουσίασε σχεδόν καθόλου, όμως αυτό που κέρδισε τις εκλογές ήταν κάτι άλλο.!
Ένα άθροισμα από τη μία, τριτοτέταρτων κομματικών στελεχών με καταβολές από τη ΔΑΠ – ΝΔΦΚ, το άδειο κουφάρι που ονομάζεται «κεντρώος χώρος» και το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη και από την άλλη, «αριστών» «βιογραφικών» από την «αγορά» και το «εξωτερικό». Τις τέσσερις προηγούμενες λέξεις τις έβαλα σε εισαγωγικά και πάλι όχι αρκετά σαρκαστικά όσο θα ήθελα, εξαιτίας του μυστικισμού και του δέους με τα οποία προσπαθούν τα ΜΜΕ να τα πουλήσουν σε εμάς, τους χαζούς ιθαγενείς αυτής της χώρας.
Θα περίμενε κανείς ότι στην Ελλάδα θα είχαμε απομαγεύσει τέτοιες έννοιες, ότι θα είχαμε σταματήσει να σαγηνευόμαστε από το πλούσιο και σοφό «έξω», από την εποχή που ερχόταν ο Άλεξ Σκλαβενίτης με τη μορφή του Μάκη Ψωμιάδη να αναλάβει την ΑΕΚ ή ο πρίγκιπας Φαϊζάλ με την μορφή του Βλάση Τσάκα να αναλάβει τον Παναθηναϊκό. Τέλος πάντων.!
Κοινή συνισταμένη αυτού του θίασου ήταν μία: η δραστική μεταβολή των κοινωνικών σχέσεων στην Ελλάδα, μέσα από την εμβάθυνση ενός ακόμα πιο επιθετικού νεοφιλελεύθερου προγράμματος. Με λίγα λόγια, η ώρα για να πιάσουν τόπο οι περιβόητες «θυσίες των Ελλήνων» επί σχεδόν μια δεκαετία είχε φτάσει… για τους λίγους, όμως. Θεωρητικά, θα μπορούσαν να διεκδικήσουν οι πολλοί μερίδια ανακούφισης από όσα είχαν στερηθεί για τόσα χρόνια, όμως οι συνθήκες ήταν ιδιαίτερα ώριμες χάρη στο διάστημα που προηγήθηκε προκειμένου στο στρατόπεδο των πολλών να μην υπάρχει ούτε το κουράγιο ούτε ο προσανατολισμός για να γίνουν αυτά ξανά αιτήματα και διεκδικήσεις. Και κάπου εκεί ανέλαβε δράση ένας πραγματικό ιδεολογικοπολιτικό blitzkrieg σε όλα τα επίπεδα.
Όλα αυτά τα γράφω σαν να εξιστορείται παραμύθι, όμως η κυβέρνηση 2019-2023 της ΝΔ πήγε τη σχέση εξουσίας – κοινωνίας σε άλλο επίπεδο, γράφοντας πάνω στο σκληρό δίσκο δεκαετιών, με τέσσερα κυρίως χαρακτηριστικά.
Λαϊκισμός
Με τόνους μελανιού να γράφονται τα τελευταία δέκα χρόνια περί λαϊκισμού, το σύστημα κατάφερε να παγιώσει μια ατζέντα , θολώνοντας τι είναι λαϊκισμός και τι δεν είναι – ή για την ακρίβεια, ποιοι δεν είναι. Ο λαϊκισμός στην πραγματικότητα, πριν από τη δημοσιογραφική χρήση του όρου είναι μια πολιτική θεωρία ότι η πολιτική πρέπει να εκλαϊκεύεται προκειμένου να απευθύνεται στο σύνολο του λαού. Τον λαϊκισμό στις χώρες τους τον έφεραν πολιτικοί όπως ο Βενιζέλος στην Ελλάδα, ο Κεμάλ Ατατούρκ (ένα από τα «έξι βέλη» του κεμαλισμού η λαϊκή κυριαρχία) στην Τουρκία, ο Ρούσβελτ στις ΗΠΑ, ο Μοσάντεκ στο Ιράν, ο Σιμόν Μπολιβάρ αρχικά και ο Ούγκο Τσάβες στη Βενεζουέλα, κτλ. Είναι ένα πολιτικό φαινόμενο, ποτέ ουδέτερο, αλλά επίσης ποτέ εκ των προτέρων φορτισμένο. Η ιδεολογικοποίηση ενός τέτοιου εργαλείου, η τοποθέτηση του στο φάσμα της πολιτικής (ότι είναι «αριστερό» ή «δεξιό» κατ’ ανάγκη) είναι παντελώς λάθος.
Οπότε, παρότι υπάρχει χρήση της γλώσσας είναι δυναμική και πράγματι αποκτά νόημα προπαγάνδας και εξαπάτησης στην καθημερινότητα του, η λειτουργία του στην Ελλάδα της τελευταίας δεκαετίας εξυπηρετεί άλλους στόχους.
Λαϊκισμός οι εναλλακτικοί δρόμοι.
Λαϊκισμός οι πολιτικές ευθύνες στην επιφάνεια.
Λαϊκισμός ότι υπάρχουν λύσεις. Ότι δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Οτιδήποτε δεν βαφτίζεται «ρεαλισμός». Και «ρεαλισμός» είναι μόνο ο ελιτισμός. Η πολιτική των λίγων.
Και σας ρωτάω, έχετε δει πιο λαϊκιστή πολιτικό από τον Άδωνι Γεωργιάδη που παίρνει αγκαλιά τα χαρτιά υγείας στα σουπερμάρκετ για να δείξει ότι υπάρχει ζήτηση και ανάπτυξη;
Υπάρχει μεγαλύτερος λαϊκισμός να προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο Μητσοτάκης είναι «μεσσίας» και η Μαρέβα «υπέρκομψη»;
Υπάρχει μεγαλύτερος λαϊκισμός από ότι εν έτη 2023 για τα Τέμπη φταίει ο σταθμάρχης ή για τον εγκλωβισμό ανθρώπων στην Αττική Οδό οι οδηγοί;
Υπάρχει μεγαλύτερος λαϊκισμός από το όσοι είναι μαζί μας είναι με την επιστήμη και όσοι δεν είναι, είναι ενάντια της;
Αναθεωρητισμός
Το τελευταίο οδήγησε και στο επόμενο: η σημερινή κυβέρνηση είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για την επιστροφή μεταφυσικών, παραφυσικών και ψευδοδοξαστικών αντιλήψεων στην ελληνική κοινωνία εξαιτίας της διαχείρισης του κορονοϊού. Η οικειοποίηση και την εργαλειοποίηση της επιστήμης, σα να είναι μία και μοναδική και να σου ανήκει, οδήγησε σε μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού να καταφεύγουν σε οτιδήποτε άλλο, άναρχα και αντιδραστικά, μόνο και μόνο γιατί ο Μητσοτάκης επιχείρησε να ταυτίσει την κυβερνητική πολιτική με την Επιστήμη, την Αλήθεια και το Φως. Αυτό είναι πυρήνας αντίληψης ενός ακροδεξιού καθεστώτος, όπου τα πάντα ενώνονται με την εκάστοτε εξουσία απολυτοποιώντας την ακόμα περισσότερο.
Την ίδια ώρα, μέσα από εκπαιδευτικά εγχειρίδια, δικαστικές αποφάσεις και ελεγχόμενα ΜΜΕ, άρχισαν να επιστρέφουν από την πίσω πόρτα όλες εκείνες οι αντιλήψεις που καθιστούν μια κοινωνία – χωρίς εισαγωγικά – πολιτισμικά καθυστερημένη. Από την «επίθεση στον Έβρο» μέχρι την αηδιαστική επίθεση στο δικαίωμα στην άμβλωση, επιστρέφουν μέσα από τα πιο θεσμικά χείλη οι πιο σκοταδιστικές αναθεωρήσεις της ιστορίας και της νεωτερικότητας.
Αυτά, για να μην πάρουμε και πολύ σοβαρά, ίσως κακώς, τις «αστοχίες» του Μητσοτάκη για τους Έλληνες που «τιμούν την επέτειο της 21ης Απριλίου» ή της Δόμνας Μιχαηλίδου που χαρακτήριζε «ψυχική νόσο» τις αναφορές στον αντιστασιακό και αντιδικτατορικό αγώνα και «εθελοντισμό» το «ΟΧΙ» της 28ης Οκτωβρίου (όλα αυτά έχουν όντως γίνει) και να προχωρήσουμε.
Καταστολή – αυταρχισμός
Ο Δημήτρης Ινδαρές, σκηνοθέτης και «καλός οικογενειάρχης», που αρνήθηκε να ανοίξει την πόρτα του σπιτιού του χωρίς ένταλμα και βρέθηκε κατηγορούμενος αυτός και η οικογένεια του. Ο 31χρονος αποκαλούμενος «Ινδιάνος», που βρέθηκε 7 μήνες προφυλακιστέος (ολογράφως: ΕΠΤΑ ΜΗΝΕΣ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΤΕΟΣ) για απίθανες κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος (απόπειρας ανθρωποκτονίας σε βάρος του αστυνομικού, έκρηξης και κατασκευής προμήθειας και κατοχής εκρηκτικών βομβών), που του αποδόθηκαν μόνο εξαιτίας κατάθεσης από τον προσωπικό του κύκλο, το οποίο ωστόσο λίγες ημέρες μετά μετέβαλλε τους ισχυρισμούς του και τον τοποθετούσαν σε μέρος που ποτέ δεν ήταν. Η οικογένεια των εξαιρετικών συντρόφων Δημήτρη, Γιώτας, Ορέστη και Λυδίας στα Σεπόλια, που είδε την ομάδα ΔΙΑΣ να μπουκάρει μέσα στην πολυκατοικία για να τους συλλάβει, αφού πρώτα αποφάσισε να κυνηγήσει διαδηλωτές που επέστρεφαν σπίτι τους μετά από πορεία. Όλα αυτά τα «θα σας γαμήσουμε», «Χούντα έχουμε», «τοίχο τοίχο θα πηγαίνετε» που ακούγονται κάθε τόσο σε κάθε γειτονιά, σε κάθε διαδήλωση, όλος αυτός ο οχετός και η μαγκιά σε κάθε σταμάτημα για έλεγχο, σε κάθε δουλειά που πας να κάνεις σε έναν γκισέ, σε κάθε ερώτηση, σε κάθε συνομιλία με τα «όργανα».
Όλο αυτό δεν έχει απλώς την ανοχή, αλλά την ενεργή ενθάρρυνση της κυβέρνησης. Κορυφαία στιγμή το έκτακτο επίδομα 600 ευρώ (που δυστυχώς ψηφίστηκε από περισσότερους από όσους θα έπρεπε) στις δυνάμεις καταστολής ακριβώς τις ημέρες που είχε εκτελεστεί άλλος ένας συνάνθρωπος μας από χέρι αστυνομικού – χώρια τα νέα οχήματα, ο νέος εξοπλισμός, οι νέες προσλήψεις και φυσικά, το ατελείωτο «χαϊδολόγημα» λες και είμαστε στη Σιναλόα ή στο Χουάρες και δίνουν τη ζωή τους για να αποτρέψουν τα καρτέλ ναρκωτικών.
Και μια και το ανέφερα – πως γίνεται να έχουμε μπουκώσει σε τόση καταστολή και αυτή τη στιγμή, περισσότερο από ποτέ να κυβερνά η όχι απλώς κατ’ όνομα “Greek Mafia”; Πως γίνεται με τόση αστυνομία να κυβερνά πλέον το οργανωμένο έγκλημα; Πως γίνεται μια χώρα να χρησιμοποιεί την αστυνομία της μόνο για να περιορίσει τη δημοκρατία για τους πολίτες και να γίνει μεταγωγικός κόμβος για τους εγχώριους και διεθνείς μαφιόζους;
Ασυδοσία
Φυσικά, τίποτα από τα παραπάνω δεν θα ήταν τόσο απίστευτα προφανή, αν δεν συνδυάζονταν μια αίσθηση ανεξέλεγκτης ασυδοσίας. Όσο κι αν οι συνθήκες μετά το 2015 ωρίμαζαν διαρκώς για την μεγάλη επάνοδο της, η κυβέρνηση της ΝΔ την αντιμετώπισε όχι απλώς ως ευκαιρία για εξουσία, αλλά για άκρατη εξουσία.
Η δικτύωση του κυβερνητικού μηχανισμού σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής (προσοχή: δεν μιλάω για πτυχές, αλλά για επίπεδα), με στόχο τον μέγιστο δυνατό έλεγχο της είχε όλα τα χαρακτηριστικά κάθε καθεστώτος που απολαμβάνει φαινομενικά αστείρευτης δύναμης και βουτάει μέχρι τους αστράγαλους σε αυτήν.
Ξεχωρίζω δύο γεγονότα, πολύ κοντινά μεταξύ τους χρονικά, τα οποία δυστυχώς ζωγραφίζουν μια πλήρη εικόνα για το τι σημαίνει απληστία στην εξουσία – και δεν είναι κανένα υποθετικό, αλλά αντιθέτως πολύ πραγματικά.
Γύρω από ένα 12χρονο κορίτσι στον Κολωνό στήθηκε ένα τεράστιο δίκτυο μαστροπείας, παιδεραστίας και παιδοβιασμού, με τουλάχιστον 200 εμπλεκόμενους, ανθρώπους της γειτονιάς και μη, μικροεπιχειρηματίες, γιατροί, αστυνομικοί και άλλοι «νοικοκυραίοι». Ο πρωταγωνιστής του κυκλώματος ήταν κομματάρχης της τοπικής ΝΔ, με σχέσεις με την εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα και το Α.Τ. Κολωνού. Γύρω από ένα νεαρό, πάμφτωχο κορίτσι είχε στηθεί ένα «Σαλό» σε μικρή, τοπική κλίμακα, όπου κάθε είδους αρχές και εξουσίες του επιβάλλονται μέχρι και εξευτελισμού και καταστροφής του σώματος του.
Και πως αντέδρασε η εξουσία με έψιλον κεφαλαίο;
Πρώτα, άσκησε δίωξη και στη μητέρα του κοριτσιού για αμέλεια, προκειμένου να τραμπουκίσει την οικογένεια του.
Στη συνέχεια, έκανε διαλογή των εμπλεκόμενων και επικοινωνιακή διαχείριση στις προσαγωγές, αφήνοντας σιγά – σιγά ονόματα και φωτογραφίες, προκειμένου «κάποιος να την πατήσει», μόνο που προς το παρόν από τους 200 είναι μονοψήφιος ο αριθμός των συλλήψεων
Τέλος, η απόλυτα αδαής υφυπουργός Κοινωνικής Αλληλεγγύης Δόμνα Μιχαηλίδου ουσιαστικά φώτισε σε ποιο σπίτι έχει καταφύγει και σε ποιο σχολείο πάει, σπάζοντας το απόρρητο και επιτρέποντας προ εβδομάδων, να μπουκάρουν άγνωστοι και να την απειλήσουν.
Ένα απαίσιο παζλ, που προσπερνά στο δρόμο της αθλιότητας ακόμα και υποθέσεις συγκάλυψης (βλ. Γεωργία Μπίκα), θώπευσης εγκληματιών (βλ. συστάσεις Μπαλάσκα για γυναικοκτόνους) και αθώωσης πάνω σε νομικίστικα τερτίπια (βλ. απελευθέρωση Νίκου Γεωργιάδη για τη συμμετοχή του σε κύκλωμα trafficking στη Μολδαβία).
Λίγους μήνες πριν, αυγουστιάτικα, σκάει το σκάνδαλο των υποκλοπών. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι όταν μιλάμε για ξεχείλωμα της εκτελεστικής εξουσίας, δεν μιλάμε μόνο για το άκρατο μοίρασμα ρουσφετιών και διασπάθισης δημόσιου χρήματος λες και είναι προσωπικό χαρτζιλίκι ούτε για την οικογενειοκρατική αντίληψη της. Μιλάμε για κανονική θεσμική εκτροπή, την κορυφαία αντιδημοκρατική στιγμή της τετραετίας (την οποία τα μεγαλύτερα κόμματα της αντιπολίτευσης κακώς προσπέρασαν έτσι ξεψυχισμένα), η οποία έχει ως σημείο αφετηρίας το πέρασμα της Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης, του Εθνικού Τυπογραφείου και της ΕΥΠ στην προσωπική εποπτεία του Μητσοτάκη λίγα 24ωρα μετά την εκλογή του το 2019 – με λίγα λόγια, τον απόλυτο έλεγχο της κρατικής πληροφορίας.
Τις επόμενες εβδομάδες, είδαμε κάθε φωνή, όχι κατ’ ανάγκη δημοκρατική, αλλά που δεν ήταν στη σφιχτή αγκαλιά της κυβέρνησης, να φτύνει την ντροπή, αλλά εδώ να κρατάνε ομπρέλα. Ο δημοσιογράφος Κουκάκης ή ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ, πολιτικοί αντίπαλοι και κυβερνητικά στελέχη και συνολικά πάνω από 15.000 κινητά τηλέφωνα. Ένα στα χίλια τηλέφωνα παρακολουθήθηκε την τελευταία τετραετία και αυτά βάσει των όσων γνωρίζουμε και ανεξάρτητα πως και ποιοι παρακολουθούνταν στο παρελθόν. Μπορεί να μην είμαστε χώρα χαφιέδων, αλλά σίγουρα μας έχουν κυβερνήσει τέτοιοι. Νέτα – σκέτα. Το παζλ της κατηφόρας ολοκληρώθηκε με τον παρακολουθούμενο Κωστή Χατζηδάκη, τον «σούπερμαν της πλάκας» (και των ιδιωτικοποιήσεων) να κάνει τον εισηγητή της πλειοψηφίας στην κοινοβουλευτική διαδικασία για τις υποκλοπές, ενώ ο Μητσοτάκης έλειπε.
Το διανοείστε; Αφού συγκέντρωσε όλη την εξουσία της πληροφορίας στα χέρια του, έκαψε όσους συγγενείς και συνεργάτες μπορούσε, έφυγε διακοπές και άφησε αυτόν που παρακολουθούσε να κάνει την παρκετέζα που σκουπίζει τα αίματα.
Ο πρωθυπουργός, κυρίες και κύριοι.
Στις παραπάνω πολλές γραμμές, απλώς ξεχώρισα τα πράγματα που έχουν χαρακτηρίσει την τελευταία κυβερνητική θητεία. Αν όμως το στομάχι σας αντέχει ακόμα, παραθέτω το αφιέρωμα της «Ανασκόπησης» και του Κωνσταντίνου Πουλή στα «Τέσσερα Χρόνια Νέα Δημοκρατία». Μάλλον δεν θα φάτε για καναδυό μέρες μετά.
Ανεξαρτήτως πως θα εξελιχτεί η επόμενη «τετραετία», αυτή που μόλις ολοκληρώνεται δεν πρέπει να ξεχαστεί.
Ποτέ.
ΥΓ: προχτές το πρωί, ο Κυριάκος Μητσοτάκης βρέθηκε για περιοδεία στην Κυψέλη, με ισχυρή συνοδεία μπράβων, αστυνομικών με πολιτικά και του ανιψιού του (όχι εκείνου που έκανε τον «αυτοφοράκια» για τις παρακολουθήσεις, του άλλου του δημάρχου Αθηναίων που μασάει εκατομμύρια και ταΐζει αναθέσεις δεξιά κι αριστερά). Κατά τη διάρκεια της περιοδείας, καθώς ο Δημήτρης Σ., μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου της Λαϊκή Ενότητα – Ανυπότακτη Αριστερά περπάταγε, βρέθηκε μούρη με μούρη με την κουστωδία του πρωθυπουργού. Από ότι φαίνεται, οι αποδοκιμασίες που ακούγονταν κάπως την εκνεύρισαν, με αποτέλεσμα να την πληρώσει ο Δημήτρης και να βρεθεί σύντομα στα κάγκελα και στο πεζοδρόμιο και μαζί με άλλους πολίτες, να προσαχθεί. Όταν λίγο μετά, ο Μητσοτάκης πήγε να χαιρετήσει στα περίπτερα των άλλων κομμάτων, πήρε πολύ βαρέως και ειρωνικά όταν από το περίπτερο του ΜέΡΑ25 – Συμμαχία για τη Ρήξη του απάντησαν «καλύτερα να μου κοπεί το χέρι». Ο «πολιτικός πολιτισμός» που επικαλέστηκε ο αγενέστατος Μητσοτάκης ως άμυνα είναι το πρόσχημα για την κοινωνική βαρβαρότητα που έχει επισφραγίσει την τελευταία τετραετία.
Και αν πρόκειται περί άγνοιας ενός ανθρώπου που έχει ζήσει σε ένα απόλυτα προστατευμένο περιβάλλον, έχει λάβει το μεγαλύτερο πολιτικό δάνειο στην Ιστορία της Ελλάδας από τις εγχώριες οικονομικές ελίτ και είναι βαθιά πεπεισμένος ότι είναι ότι καλύτερο αξίζει σε αυτόν τον τόπο, δεν αλλάζει και πολλά.
Γιατί υπάρχει λογαριασμός και σίγουρα δεν πληρώνεται από τον πρωθυπουργό αυτή τη στιγμή !
