Του Κ. Αλατζόγλου
Με αφορμή το πολύνεκρο ατύχημα στα Τέμπη και κάποιες απόψεις που ακουστήκαν και ακούγονται στα μέσα μαζικής αποβλάκωσης θα ήθελα να αναφερθώ σε κάποια πράγματα που παρατήρησα τις τελευταίες μέρες.
Υπάρχουν κάποιες καταστάσεις ή κάποια γεγονότα που συμβαίνουν σε μια χώρα, σε μια πόλη ή ακόμα και σε μια γειτονιά που είναι σταθμοί για τις αποφάσεις που θα ληφθούν για το μέλλον των ανθρώπων που κατοικούν στη χώρα… στην πόλη… στη γειτονιά.
Μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι άνθρωποι που ασχολούνται με τα κοινά και μάλιστα αρκετοί από αυτούς, δεν έχουν κάνει γνωστή τη θέση τους για ένα τόσο σημαντικό γεγονός, όπως το ατύχημα στα Τέμπη, ένα ατύχημα που κόστισε πολλές ανθρώπινες ζωές.
Τους έχω παρακολουθήσει να ασκούν κριτική ή να εκφέρουν την άποψη τους για θέματα υποδεέστερα από αυτό και πραγματικά με εντυπωσιάζει το γεγονός ότι σιωπούν σε ένα τόσο μεγάλο θέμα.
Κατά την ταπεινή μου άποψη άνθρωποι που διεκδικούν δημόσια αξιώματα και επιθυμούν να ασκήσουν ή ασκούν ήδη δημόσια εξουσία, οφείλουν σε τόσο μεγάλα θέματα να εκφράζουν την άποψη τους δημόσια, έτσι ώστε να γνωρίζει ο κόσμος τη θέση τους και την πρόθεση τους ως προς τον τρόπο που ασκούν ή σκοπεύουν να ασκήσουν τα καθήκοντα και την πολιτική τους.
Ίσως όμως και αυτή τους η στάση να μας δίνει αρκετές πληροφορίες για τον τρόπο που ασκούν ή σκοπεύουν να ασκήσουν διοίκηση. Και τι εννοώ με αυτό; Με το να αποφεύγουν να εκφράσουν δημόσια την άποψή τους σε ένα τόσο μεγάλο ζήτημα που αγγίζει κύρια τον πολιτικό κόσμο της χώρας και τις διαχρονικές του ευθύνες και παραλείψεις, να μας δείχνουν ότι δεν έχουν την πρόθεση να κάνουν τις τομές που χρειάζεται η κοινωνία μας. Ή συμφωνούν με αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας ή δεν έχουν τη δύναμή και το θάρρος που χρειάζεται για να συγκρουστούν με τις δυνάμεις που οδήγησαν την κατάσταση σε αυτό το σημείο και εν πάση περιπτώσει δεν μπορούν ούτε καν να αναδείξουν ή να καταδικάσουν πράξεις, συμπεριφορές ή/και παραλείψεις οι οποίες αν μη τι άλλο προσβάλλουν την κοινή λογική και το κοινό αίσθημα.
Τελικά ίσως το γεγονός της μη τοποθέτησης τους δημόσια για τέτοιου είδους θέματα από μόνο του να μας πληροφορεί επαρκώς για τις θέσεις και τις προθέσεις τους… δημόσιες σχέσεις λέγεται ….θέλω να τα έχω με όλους καλά λέγεται… βουλευτής Καλοχαιρέτας λέγεται….
.
Τι χρειαζόμαστε; Δημοσιοσχεσίτες ή ανθρώπους με αρχές;
.
Μήπως όμως αυτό που τελικά έχει σημασία είναι να αποφασίσουμε εμείς τι πραγματικά έχουμε ανάγκη τη σημερινή εποχή; Έχουμε ανάγκη από ακόμη μια γενιά από δημοσιοσχεσίτες και διαχειριστές του χάους που επικρατεί γύρω μας ή από ανθρώπους με όραμα, αρχές, άποψη και όρεξη να συγκρουστούν με την κατεστημένη κατάσταση;
Αυτή λοιπόν είναι η δική μας απόφαση και ταυτόχρονα η δική μας ευθύνη.
Να θυμάστε ότι η μεγαλύτερη επιτυχία των απανταχού αντιπάλων των συμφερόντων μας είναι να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει άλλη λύση…. και ότι η μάχη με αυτό το σάπιο σύστημα έχει χαθεί πριν ακόμη ξεκινήσει.
