Άρθρο – διήγηση της νηπιαγωγού Ιωαννέτας Δημουλή για την αποξένωση και τον καταναλωτισμό της εποχής μας
“Αχ αχ Χριστουγεννιάτικο της Φαμελιάς τραπέζι, που ταίρι ταίρ’ η όρεξη με την αγάπη παίζει!
Τα ποτηράκια ηχούν γλυκά, λαμποκοπούν τα πιάτα…”, λέει ο Παλαμάς στα Χριστούγεννά του.
Πόσος καιρός πάει άραγε; Πόσος καιρός, από τότε που τα εορταστικά μας τραπέζια ήταν γεμάτα με αγάπη και οι διάφορες μυρωδιές μάς άνοιγαν την όρεξη;
Πού να θυμάμαι και πού να θυμάσαι!
Τότε τίποτα δεν μας τρόμαζε. Τότε τα νοικοκυριά ήταν ΝΟΙΚΟΚΥΡΙΑ και οι άνθρωποι αληθινοί “νοικοκυραίοι”. Απ’τα τραπέζια δεν έλειπε το λάδι και το κρασί, το κρέας περίσσευε και οι λιχουδιές ευώδιαζαν τον τόπο. Το δέντρο ήταν γεμάτο δώρα και οι οικοδεσπότες δεν μετρούσαν το δεκάλεπτο για τα παιδιά που λένε τα κάλαντα. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες, περήφανοι, έβαζαν το χέρι στην τσέπη και έδιναν τον πρωτοχρονιάτικο μπουναμά στα εγγόνια και τα δισέγγονα. Άρχοντες και στυλοβάτες του σπιτιού. Και το σπίτι πλημμύριζε με φωνές και γέλια. Τότε τα καλάθια ήταν γεμάτα. Ξεχείλιζαν από αγάπη .
Πώς φτάσαμε ως εδώ αναρωτιέμαι!
Περιφερόμαστε από μαγαζί σε μαγαζί με ένα καλάθι στα χέρια, με γιορτινά ρούχα, αλλά με μαύρη καρδιά, γιατί προσδοκούμε να το γεμίσουμε και δεν τα καταφέρνουμε. Μπαίνουμε υπομονετικά στη σειρά του supermarket, μετρώντας τις ελλείψεις μας, προσθέτοντας τις ανάγκες μας και αφαιρώντας τις επιθυμίες μας. Μα εκείνο παραμένει εκεί, μπρος μας. Άδειο και ψυχρό να μας θυμίζει την σκληρή πραγματικότητα.
Τώρα πια κρεμόμαστε απ΄ το στόμα του κάθε κηφήνα που ρίχνει αλάτι στην πληγή μας πιάνοντας στο στόμα του το νοικοκυριό μας. Για ποιο νοικοκυριό τολμά να μιλά; Ποιον πραγματικό νοικοκύρη μπορεί άραγε να κοιτάξει στα μάτια; Ποιο υποσχόμενο καλάθι θα του δώσει πίσω τη χαμένη του αξιοπρέπεια, όταν από “οικοδεσπότης” έγινε “ζητιάνος” και από στυλοβάτης, ο “φτωχός συγγενής”;
Όλοι μας καλούμαστε να βρούμε μέσα μας την απάντηση στο ως πότε θα ψάχνουμε στον πάτο αυτού του καλαθιού τη χαμένη μας αξιοπρέπεια. Ως πότε, θα ζητιανεύουμε από άλλους να μας γεμίζουν όπως-όπως τα καλάθια μας. Πότε πια θα πούμε τα “χαιρετίσματα στην εξουσία” και θα πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας κρατώντας την ουσία και το όνειρο.
Υ.γ “Και του χρόνου να είμαστε καλά, να φάμε στο σπίτι μου”, έλεγε η νύφη στην πεθερά και η πεθερά στη νύφη, που μοίραζαν τα τραπέζια τους ανάλογα με τις γιορτές. Όμορφα που ήταν τα τραπέζια των γιορτών. ΦΕΤΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΦΑΜΕ;; Ξέρει κανείς μας;
