Άρθρο του Δημήτρη Στρατούλη, στελέχους της Λαϊκής Ενότητας και πρώην υπουργού Κοινωνικής Ασφάλισης και μέλους της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ κατά την περίοδο της διαπραγμάτευσης,του εκβιασμού της Ε.Ε. με τα capital controls και του δημοψηφίσματος. Άρθρο που κάποιοι το συζήτησαν όχι γι αυτά που γράφονται,αλλά για το μέσο στο οποίο δημοσιεύθηκε.
Το απόγευμα της Κυριακής 28/6/2015, το Δ.Σ. της ΕΚΤ λαμβάνοντας υπόψη την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης για το δημοψήφισμα και την απόφαση του Eurogroup για τη μη παράταση του προγράμματος, αποφάσισε να “κλείσει τη στρόφιγγα” της ρευστότητας των ελληνικών τραπεζών, στραγγαλίζοντας τις. Οι κυρίαρχοι κύκλοι της ΕΕ ήθελαν με αυτό τον τρόπο ν’ ακυρώσουν τη δημοκρατία, να πνίξουν την οικονομία και να τρομοκρατήσουν τον ελληνικό λαό , ώστε να ψηφίσει ΝΑΙ στο δημοψήφισμα. Δηλαδή, ουσιαστικά, οι δανειστές και όχι η ελληνική κυβέρνηση έκλεισαν τις τράπεζες.
Στη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου, που έγινε λίγο μετά, πρότεινα επίμονα, ως αν. Υπουργός Κοινωνικής Ασφάλισης, να εξαιρεθούν από την απόφαση του και από την σχετική Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου οι πληρωμές συντάξεων και συνεπώς οι συνταξιούχοι να πάρουν από την επόμενη ημέρα κανονικά τις συντάξεις τους. Η πρότασή μου έγινε δεκτή.
Διαβάστε κι αυτό: Δεν μας φτάνουν τα σκουπίδια της Αττικής,θα φέρουμε στη Φυλή κι αυτά της Εύβοιας; (βίντεο)
Το πρωί της Δευτέρας, 29/6/2015, ο ελληνικός λαός ξύπνησε σ’ ένα άλλο οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον. Ξεκίνησε μία κρίσιμη εβδομάδα οξύτατης πολιτικής σύγκρουσης. Σημαντικά οικονομικά και πολιτικά κέντρα εξουσίας στην Ελλάδα και διεθνώς έθεσαν σ’ εφαρμογή ένα σχέδιο οικονομικής ασφυξίας της χώρας, τρομοκράτησης και εκφοβισμού του ελληνικού λαού για να ψηφίσει ΝΑΙ στο δημοψήφισμα και σκληρής εσωτερικής κοινωνικής και πολιτικής πόλωσης. Ήταν επτά πολύ κρίσιμες ημέρες. Ο πολιτικός χρόνος συμπυκνώθηκε στο ελάχιστο σημείο.
Στις 30/6/2015, το βράδυ, το πολυνομοσχέδιο, που είχα εισηγηθεί ως αρμόδιος Υπουργός Κοινωνικής Ασφάλισης, για την προστασία των ΑμεΑ και την κατάργηση μνημονιακών ασφαλιστικών αδικιών έγινε δεκτό στη βουλή κι έγινε νόμος με αριθμό 4331/2015.
Την Παρασκευή, 3/7/2015, εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές, αποτέλεσαν ένα ανεπανάληπτο ορμητικό λαϊκό ποτάμι νίκης, στην πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα, στέλνοντας ένα ηχηρότατο μήνυμα υπέρ του “ΟΧΙ” στο δημοψήφισμα.
Την Κυριακή, 5 Ιουλίου 2015, κόντρα σε κάθε δημοσκοπική πρόβλεψη το 62% του ελληνικού λαού ψήφησε στο δημοψήφισμα ΟΧΙ σε νέο μνημόνιο. Ο ελληνικός λαός, αντιμέτωπος με ”θεούς και δαίμονες”, μ’ εκβιαστικά διλήμματα, πραξικοπηματικά τελεσίγραφα και ακατάσχετη κινδυνολογία, στάλθηκε όρθιος, νίκησε το φόβο και έγραψε στην ιστορία του μια ακόμη χρυσή σελίδα αντίστασης, υπερηφάνειας, αξιοπρέπειας, ανατροπής και ελπίδας. Είπε ένα ηχηρότατο ΟΧΙ στους εκβιαστές και κινδυνολόγους, εγχώριους και ξένους, που είχαν συγκροτήσει το μέτωπο υπέρ της παραμονής στα μνημόνια.
Η ακύρωση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος, που συντελέστηκε στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών στις 6 Ιουλίου 2015, λίγες ώρες μετά τη διεξαγωγή του και η μετατροπή του υπερήφανου ΟΧΙ του ελληνικού λαού και της νεολαίας σε ταπεινωτικό ΝΑΙ, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό, που είχε καλέσει το λαό να ψηφίσει ΟΧΙ, μαζί με τους μνημονιακούς πολιτικούς αρχηγούς, που είχαν στηρίξει το ΝΑΙ, το οποίο είχε ηττηθεί, δεν είχε ιστορικό προηγούμενο στη χώρα μας, αλλά και παγκόσμια. Ήταν, ουσιαστικά, ένα πολιτικό πραξικόπημα σε βάρος της κυρίαρχης και εκφρασμένης δημοκρατικά λαϊκής βούλησης, με κατάλυση του Συντάγματος της χώρας και κάθε έννοιας δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας. Οδήγησε κι εμένα κι άλλους υπουργούς, δεκάδες βουλευτές και χιλιάδες μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σε καταψήφιση του 3ου μνημονίου και σε αποχώρηση από το Υπουργικό Συμβούλιο, την κοινοβουλευτική Ομάδα και τον ΣΥΡΙΖΑ και στη συγκρότηση της ΛΑΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ, που για ελάχιστους ψήφους δεν μπήκε στη Βουλή στις εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη 2015.
Διαβάστε κι αυτό: Νέο ρεκόρ: Στο 12% εκτοξεύτηκε ο πληθωρισμός τον Ιούνιο, σύμφωνα με τη Eurostat
Παρά τα όσα έγιναν, εξακολουθώ να πιστεύω ότι κανένας συλλογικός αγώνας για μεγάλα ιδανικά και πανανθρώπινες αξίες, για δημοκρατία, αξιοπρέπεια, κοινωνική δικαιοσύνη, ισότητα και εθνική ανεξαρτησία, δεν πάει χαμένος. Μένει ως αγωνιστική παρακαταθήκη σε νεότερες γενιές, που μπορεί να τα καταφέρουν καλύτερα από τη δική μας γενιά.
